یک) کتاب تازه‌ای خریده‌ام. اسمش «نغمه‌ی غمگین» است. عجیب است. کتاب، یک سری داستان از سلینجر است که تا حالا نمی‌دانستم منتشر شده. دیروز بعد از یک روز بسیار سخت در پادگان، در حالی که داشتم از خستگی بیهوش می‌شدم، به کتاب‌فروشی رفتم و بین قفسه‌ها چرخ زدم و «نغمه‌ی غمگین» را خریدم. این موقعیتی بود که ماه‌ها بود منتظرش بودم. از چند ماه پیش با خودم شرط گذاشته بودم که تا وقتی که تمام کتاب‌های خوانده‌نشده‌ای را که دارم نخوانم، کتاب جدیدی نخرم و به هر ضرب و زوری که بود دیروز بالاخره به روز طلایی خرید کتاب جدید رسیدم. اول از همه به سمت قفسه‌ی ادبیات آمریکا رفتم و اسم کتاب‌ها را زیر و رو کردم. بعد ادبیات فرانسه. نه، حوصله‌ی ریزریز کردن و باحوضله قورت دادن کتاب را نداشتم و ازشان گذشتم. رفتم سمت قفسه‌ی ادبیات سایر ملل. دستم رفت سمت رمان‌های «هارومی موراکامی»، اما کتابی که بعد از این همه مدت منتظر خریدنش بودم از کتاب‌های او نبود. با خودم گفتم شاید بهتر باشد یک رمان ایرانی انتخاب بکنم. بین کتاب‌های ایرانی چرخ زدم و چیزی که دنبالش بودم دست‌گیرم نشد و دوباره برگشتم سروقت کتاب‌های آمریکایی. «نفمه‌ی غمگین» را دیدم و اول تصور کردم شاید از بین مجموعه‌ داستان‌های قبلی سلینجر گلچین تازه‌ای منتشر شده باشد، اما نشان انتشارات نیلا را دیدم و وقتی کتاب را ورق زدم و دیدم داستان‌ها را قبلاً نخوانده‌‌ام، معمای لاینحل انتخاب کتاب تازه حل شد و من و «نغمه‌ی غمگین» از کتابفروشی زدیم بیرون.

دو) روزهای پادگان سخت می‌گذرند. از صبح زود تا ساعت دو ظهر همه‌اش کار و کار و کار. بایگانی و نامه‌نوشتن و آمارگیری از کل تیپ و روزی چند مرتبه پیاده از دفتر قرارگاه تا ساختمان‌های اداری دیگر رفتن که هر کدام گوشه‌ای از پادگان یک‌میلیارد مترمربعی هستند و... بدتر از همه‌ی این‌ها، سر و کله زدن با فرمانده و ایرادهای بنی‌اسرائیلی‌اش است. بعد از این همه کار اداری، تازه نگهبانی‌ها شروع می‌شود و هم باید جوابگوی سربازهای دیگر که آن‌ها را در لوحه‌ی نگهبانی می‌گذارم باشم که چرا اینقدر نگهبانی‌هایشان زیاد است و استراحت ندارند؟ (انگار که اصل لانه‌ی کبوتری تقصیر من است) و هم بعد باید در اوج خستگی سر پست نگهبانی بروم و ننشینم و نخورم و نخوانم و ایستاده و هوشیار باشم (که خب البته هیچکدام را رعایت نمی‌کنم) و در استراحت بین پست‌ها هم باید هزار و یک بیگاری انجام دهم. روزهایی هم که نگهبان نیستم، با هزار نقشه و برنامه و لیست بلندبالایی از کارهایی که قصد انجام دادنشان را دارم به مرخصی می‌آیم، اما تنها کاری که موفق به انجام دادنش می‌شوم خوابیدن است. مثل یک جنازه از بعدازظهر بیهوش می‌شوم و صبح روز بعد بیدار می‌شوم و باید دوباره به پادگان برگردم. از ویژگی‌های این دنیا این است که هیچ‌وقت نمی‌توانید مطمئن باشید که «از این سخت‌تر دیگر امکان ندارد.» امکان دارد.

ﺯﻥ ﻣﯿﺎﻥﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺗﺎﮐﺴﯽ بینِ شهری نشسسته است، شیشه را بالا ﻣﯽﮐﺸﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﯾﮏ ﻣﺎﺩﺭ ﺳﺮﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﺍﺵ ﻋﺮﻭﺳﮏﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺗﻮﯼ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺍﻟﻮ ﺳﻼﻣَﻠﯿﮑﻢ ﺁﻗﺎﻣﺤﻤﺪ. ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺷﻤﺎ؟ ﺁﻗﺎﺍﺍ! ﯾﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺘﺖ. ﺍﯾﻦ ﺩﻩ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﺍﻟﻮ... ﻣﯽﮔﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻣﺎﻡﺣﺴﯿﻦ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟» ﺩﺍﺩ ﻣﯽﺯﻧﺪ: «ﭼﯽ؟! ﮐﺪﻭﻡ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ؟ ﻓﻘﻂ ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ ﻭ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺭﻭ؟ ﺧﺐ ﺧﻮﺑﻪ ﺍﻭﻧﻢ... ﺍﻟﻮ! ﺑﺎﺷﻪ، ﮐﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﻓﻌﻼ؟ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ، ﻣﯽﺑﯿﻨﺖ. ﻓﻌﻼً...» ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺳﯽﺳﺎﻟﻪﺍﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﻩﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎﻣﻮﻥ؛ چند روز پیش قاطی ﮐﺮﺩ، ﮐﻔﺮ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﺍﻣﺎﻡﻫﺎ ﺭﻭ ﮔﻔﺖ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪﺭﻭﺵ ﺑﯿﺎﺭﻡ. ﺑﭽﻪﯼ ﭼﺎﺑﻬﺎﺭﻩ؛ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ. ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻡﺑﺮﻡ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺯ.» ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﺯﻥ، ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻮﺭﺏ ﺩﺳﺖ ﻭ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻮﺣﻪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻥ، ﺳﯿﮕﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﮐﯿﻔﺶ ﺩﺭﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﯼ؟ ﺍﻵﻥ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮﯼ ﺩﻭﺩ ﻣﯽﺩﯾﻢ بی‌خود. ﯾﻪ ﺷﺮ ﺍﻟﮑﯽ ﻭﺍﺳﻪﻣﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﯼ.» ﺯﻥ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﻧﺘﺮﺱ ﺑﺎﺑﺎ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﻭ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﯽﮔﯿﺮﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ. ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﯼ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ؟» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻔﺘﻪﺍﯼ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﺯﺩﮐﯽ ﻣﯽﮐﺸﻢ ﻓﻘﻂ. ﺯﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻪﭘﺪﺭﻡ ﺭﻭ ﺩﺭﻣﯿﺎﺭﻩ.» ﺯﻥ: «ﺍﯾﺶ... ﺑﺪﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻥﻫﺎﯼ ﺳﻮﺳﻮﻝ ﻣﯿﺎﺍﺍﺩ... ﺍﻵﻥﭼﻬﻞﻭﺩﻭﺳﺎﻟﻤﻪ. ﺍﺯ ﻧﻪﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯽﮐﺸﻢ ﻭ ﻫﯿﭽﯿﻢ ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻩ. ﻫﻤﻪﺵ ﺣﺮﻑﺍﻟﮑﯿﻪ ﮐﻪ ﺿﺮﺭ ﺩﺍﺭﻩ. هرچی که ﺑﮕﯽ ﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪﻡ. ﺗﺮﯾﺎﮎ، ﺷﯿﺮﻩ، ﺷﯿﺸﻪ، ﮐﺮﺍﮎ...» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ از پنجره‌ی کنارش بیرون را نگاه می‌کند و می‌گوید: «شیره. ﺁﺥ ﺁﺥ... ﺷﯿﺮﻩ ﻣﯽﭼﺴﺒﻪ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍ...» ﯾﮏﻫﻮ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻮﺣﻪ ﺭﺍ ﮐﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺷﻮﻫﺮﺕ ﻣﯽﺩﻭﻧﻪ ﻣﯽﮐﺸﯽ؟» زن: «ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﻦ. اولی خیلی خوب بود. ﺁﺧﯽ... ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎﻫﺎﻡﻧﺪﺍﺷﺖ... ﺩﻭﻣﯽ ﻫﻢ ﺍﻭﻝﻫﺎﺵ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪﺵ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺭﻭﺯﯼ ﭼﻬﺎﺭﻧﺦ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻧﮑﺶ. ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻡ ﺍﻭﻥﻣﻮﻗﻊ. ﭼﻬﺎﺭ ﻧﺦ؟ ﻫﻪ!» ﭘﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺩ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺷﺎﮐﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ: «ﺳﻮﻣﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﻧﮑﻨﻪ؟» ﺯﻥ: «ﻧﻪ ﺩﯾﮕﻪ، ﺍﻵﻥ ﺗﻨﻬﺎﻡ. ﺧﻮﺩﻣﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ. ﻣﺴﺘﻘﻞ. ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻡ. ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ. ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ.» ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪﻧﺶ ﺍﺯ نودﺩﺭﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺼﺖ‌ﺩﺭﺟﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﺒﻮﺩ، ﺣﺎﺩﻩﺗﺮ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ گفت: «حقوق ﺑﺎﺯﻧﺸﺘﮕﯽ ﮐﯽ؟ ﺷﻮﻫﺮﻫﺎﺕ؟» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﺷﻮﺩ ﺗﺎﺩﻟﺨﻮﺭﯼ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ: «ﭼﯿﮑﺎﺭ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﺑﺎﺑﺎﺵ ﺣﺘﻤﺎً...» ﺯﻥ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪﯼ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻏﯿﺮﺿﺮﻭﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ: «ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﯿﻮﻩﯼ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﻣﻨﻢ. ﺣﻘﻮﻗﺶ ﻣﯽﺭﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ. ﻫﯽ... ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ...» ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﺩﻫﺪ: «ﺷﻮﻫﺮﻫﺎﻡ ﺍﺻﻼً ﻭﺍﺳﻪﻡ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩﻥ. ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺯﺵ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﻭ ﺳﺎﯾﻪﺵ ﺑﺮﺍم ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ ﺩﺍﺩﺍﺷﻤﻪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮﺍﺵ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻗﺎﺋﻠﻢ. ﺍﻵﻧﻢ ﺍﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﺸﻢ، ﺷﻬﯿﺪﻡ ﻣﯽﮐﻨﻪ.» ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﮐﻪ: «ﮐﺎﺵ ﺷﻤﺎﺭﻩﺵ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺯﻧﮓ ﻣﯽﺯﺩﻡ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺩﺍﺭﻩ ﭼﯽﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻪ. ﻫﻪﻫﻪﻫﻪ...» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ: «ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺧﻮﺩﺕ؟» ﺯﻥ: «ﺁﺭﻩ. ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎﻡ ﺯﻥ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﻮﻧﻦ. ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﺩﺍﺭﻡ، ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺩﺍﺭﻥ. ﺑﺰﺭﮔﻪ ﺭﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺷﺮ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪ ﺧﻮﻧﻪ، ﺟﺎﯼ ﻗﻤﻪ ﻭ ﭼﺎﻗﻮ ﺭﻭ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ. ﺗﻮﺳﺮﯼﺧﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﺳﺖﻭﭘﺎﭼﻠﻔﺘﯽ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﻮﻝ ﻣﯽﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﯾﺰﻥ ﺳﺮﺵ ﺑﺰﻧﻨﺶ. ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺸﺪ. ﻫﻤﻮﻥﻃﻮﺭﯼ ﻣﻮﻧﺪ. ﺍﻵﻥ ﺗﻮﯼ ﺍﺭﺗﺸﻪ. ﯾﻪ ﺯﻥ ﺍﺭﺗﺸﯽ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺑﺰﺭﮔﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻩ ﺗﻮﯼ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺑﺪﻧﺶ ﺟﺎﯼ ﺯﺧﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺸﺪ. ﺩﻭﺗﺎﺷﻮﻥ ﺳﺮ ﺧﻮﻧﻪﺯﻧﺪﮔﯿﺸﻮﻧﻦ ﺗﻮ ﺧﺮﻡﺁﺑﺎﺩ. ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺩﺍﺭﻥ. ﺭﺍﺣﺖﺗﺮﻡ ﺍﯾﻦﺟﻮﺭﯼ.» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ: «ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﺷﻬﺮ ﺷﻠﻮﻏﯿﻪ .» ﺯﻥ: «ﺁﺭﻩ. ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺷﮑﺮ ﺑﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺧﺮﻡﺁﺑﺎﺩﯾﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺗﻮﯼ ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ. ﺁﻭﺍﺭﻩﻡ ﺧﻮﻧﻪﯼ ﺩﻭﺳﺖﻫﺎﻡ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶﯾﮑﯽﺷﻮﻥ.» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ: «ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻋﻤﻮﻣﯿﺖ ﻣﺸﺨﺼﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ ﻭﻟﯽ. ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺧﻮﺩﺕﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﺭﻭ ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﯾﺐ.» ﺯﻥ: «ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻭﺿﺎﻉ. ﻭﻟﯽ ﺧﺐ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮﺟﻮﻭﻥﻫﺎﺳﺖ. ﺍﻭﻥ ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺧﻮﺵﺗﯿﭗﻫﺎ. ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻡ.» ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺁﻗﺎﯼ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺣﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﯽﺫﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﻣﻮﻥ؟» ﺑﺮﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﺸﺖ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﻭﺳﻄﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﺭﺷﺪﻩ، ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﺩﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﺩﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽﻧﺪﺍﺭﯾﺪ ﺁﻫﻨﮓ ﺑﺬﺍﺭﯾﻢ؟» ﭘﺴﺮ ﭘﺸﺖ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﺁﻫﻨﮓ؟ ﺁﻫﻨﮓ ﭼﯽ؟» ﺯﻥ ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪ، ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﭼﻪ ﺁﻫﻨﮕﯽ؟! ﻫﻤﻤﻢ... ﻣﺜﻼً ﻫﺎﯾﺪﻩﺍﯼ، ﻣﻬﺴﺘﯽﺍﯼ، ﮔﻮﮔﻮﺷﯽ...» ﭘﺴﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﻧﻪ. ﻣﺎ ﺷﯿﻌﻪﺍﯾﻢ ﻫﺎ. ﺗﻮ ﻣﮕﻪ ﺷﯿﻌﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟» ﺯﻥ: «ﻧﻪ. ﻣﻦ ﺷﯿﻌﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ.» ﭘﺴﺮ: «ﺳﻨﯽﺍﯼ؟» ﺯﻥ: «ﻧﻪ ﺷﯿﻌﻪﻡ ﻧﻪ ﺳﻨﯽ. ﺯﺭﺗﺸﺘﻢ. ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺩﺍﺭﻩ. ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻡ ﺁﻫﻨﮓ ﺍﺻﻼً.» ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﮐﯿﻔﺶ ﺍﺩﮐﻠﻨﯽ ﺩﺭﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﯽﭘﺎﺷﺪ: « ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ. ﺍﯾﻨﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﻡﺧﻮﺷﮕﻞﻫﺎﺗﻮﻥﺑﻬﺘﻮﻥ ﮔﯿﺮ ﻧﺪﻩ.» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ: «ﺍﯼ ﻗﺮﺑﻮﻥ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﺮﻡ ﻣﻦ.» ﮔﻮﺷﯽ ﺯﻥ ﺯﻧﮓ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ: «ﺍﻟﻮ. ﺳﻼﻡ. ﻧﺰﺩﯾﮑﯿﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﯽﺭﺳﻢ. ﮐﯽ ﺧﻮﻧﻪﻣﻮﻧﻪ؟ ﭼﻘﺪﺭﺷﻠﻮﻏﻪ... ﻣﯽﮔﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻣﯿﺎﺩ، ﮐﯿﺎ ﻫﺴﺘﻦ؟ ﺧﺐ ﺧﺐ، ﻣﯽﺭﺳﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﻪ. ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ.» ﺗﻠﻔﻦ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ. «ﺭﻭﺿﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﺭﻭﺿﻪﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻮﻧﻪ. ﺑﻬﺸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﮐﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺕ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻤﯽﺷﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯼ خودت هم.» ﭘﺴﺮ: « ﺧﻮﺍﻫﺮﻫﺎﺕ ﺑﻮﺩﻥ؟» ﺯﻥ: «ﺁﺭﻩ» ﭘﺴﺮ: «ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥﺣﺮﻑ ﺯﺩﯼ؟» ﺯﻥ: «ﭼﻮﻥﮐﻪ ﻓﺎﺭﺳﻦ.» ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽﮔﯽ ﺧﺮﻡﺁﺑﺎﺩﯼ ﻫﺴﺘﯽ؟» ﺯﻥ: «ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻫﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ! ﺍﯾﻨﺎ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺯﻧﻦ. ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻮﻥ ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩﻩ.» ﮔﻮﺷﯽﺍﺵ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﮓ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ: «ﺍﻟﻮ ﺳﻼﻡ. ﭼﻄﻮﺭﯼ؟ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯽﺭﺳﻢ. ﭼﯽ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻡ ﺭﻭﺿﻪ. ﻧﻪﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﯿﺎﻡ. ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯽﺷﻪ؟ ﯾﮏ ﻭ ﺩﻭ ﻣﯿﺎﻡ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺍﻭﻥﺟﺎﻡ ﺩﯾﮕﻪ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻡ ﺭﻭﺿﻪﻫﻪ ﺭﻭ ﺧﺐ. ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺒﯿﻦ. ﯾﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﮑﻦ. ﺍﻵﻥ ﻣﯿﺎﻡ، ﻭﻟﯽ ﺗﺎ ﺩﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﻤﻮﻧﻢ. ﺑﻌﺪﺵ ﻣﯽﺭﻡ ﺭﻭﺿﻪ... ﺩﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺣﺘﻤﺎً ﻫﺎ... ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﺎﯼ؟ ﻧﻪ ﻧﻪ ﻧﻪ... ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻡ، ﻣﻦ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﺎﻡ. ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺩﺑﯿﺎﯼ. ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻧﺒﯿﻨﻤﺖ ﺗﻮﺭﻭﺧﺪﺍ... ﻣﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﻤﯽﺷﻢ ﭘﺲ، ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺕ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽﻣﯿﺎﻡ. ﺑﺎﺷﻪ، ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ.» ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ: «ﻣﯽﺧﻮﺍﺩ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻡ. ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺑﯿﻪ.» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ: «ﻣﯽﺭﯼ ﭘﯿﺸﺶ ﻭﻗﺘﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ؟» ﺯﻥ: «ﺁﺭﻩ.» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ: «ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ؟» ﺯﻥ: «ﺁﺭﻩ ﺩﯾﮕﻪ. ﻣﮕﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪﯼ ﺣﺮﻑﻫﺎﻣﻮﻥ ﺭﻭ.» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺭﺍﺩﺭﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺩﺍﺷﺒﻮﺭﺕ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ بعد از چند ثانیه به ﺯﻥ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﯾﻪ ﻧﺦﺳﯿﮕﺎﺭ ﻣﯽﺩﯼ؟»

یازده شب است حدودا. سوار پژوی یشمی کهنه‌ای می‌شوم که راننده‌اش شصت و خرده‌ای ساله است و سبیل‌های پرپشتش اغلب سفید شده‌اند. بعد از اینکه آقایی که صندلی عقب نشسته بود پیاده می‌شود می‌گوید:

-این کرد‌ها خیلی نفهمن. یارو رو از میدون اقبال سوار کردم تا اینجا، یه پونصدی درمیاره می‌ده.

-کرایه الآن چقدر شده؟

-هفتصد تومن. تازه برای تاکسی. شخصی باید هزار بگیره. کسی مگه می‌تونه به ماشین شخصی گیر بده؟

چیزی نمی‌گویم. نگاهم می‌کند و دستش را توی هوا تکان می‌دهد و دوباره می‌گوید:

-می تونه؟

-نه. نمی‌تونه.

بعد از چند ثانیه می‌گویم:

-شما خودت اینجایی نیستی، نه؟

-چرا. همین جایی‌ام. سنندجی‌ام. شما چی؟

-من خرم آبادی‌ام.

-اومدی اینجا چیکار؟

-دانشجوام.

چند لحظه سکوت می‌کند و بعد می‌گوید:

-خونه‌ی من پر دانشجوئه. [انگار که دانشجو اسم یک وسیله و شیء باشد و توی انباری و تاقچه‌های خانه‌اش سی‌چهل‌تا داشته باشد.] چرا می‌رن شهرهای دیگه دانشجو می‌شن مردم؟

-خب ممکنه اون رشته رو شهر خودشون نداشته باشه. بعد هم بعضی دانشگاه‌ها بهترن دیگه.

-پسر بزرگم همدان درس می‌خوند. فوق رو هم خوند و واسه دکترا رفت دانشگاه تهران. دو ترم از دکتراش مونده بود. ولش کرد رفت خارج. نموند تمومش بکنه. رفت که رفت. الآن اونجا هی داره پول درمیاره. مهلت هر قراردادش که تموم بشه دیگه کار نمی‌کنه و کل پول رو از طرف کامل می‌گیره. شیش هفت تا ماشین عوض کرده. اینجا که بود اول زانتیا داشت. بعد فروختش از اینا گرفت...

ماشین مدل بالایی را که کنار خیابان پارک شده نشان می‌دهد. می‌گویم:

-خوبه پس.

-مامانش می‌گه چرا بهش زنگ نمی‌زنی؟ مگه وقتی خواستی بری به من گفتی؟ خودت جمع کردی ول کردی رفتی. زنگ بزنم چی بگم بهت؟ رفتی دیگه. زندگیتو بکن... با من چیکار داری دیگه؟

سیگاری از پاکت سیگار روی داشبرد درمی آورد و روشن می‌کند.